1943: Διακόσιες χιλιάδες λαού στην κατεχόμενη Αθήνα πραγματοποιούν μαχητική διαδήλωση εναντίον της απόφασης των Γερμανών να παραχωρήσουν στη Βουλγαρία ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα ως τον Αξιό . Εκατό διαδηλωτές νεκροί στην άσφαλτο έκαναν τον Χίτλερ να αναστείλει την απόφαση «επ' αόριστον».
2011: Δέκα εκατομμύρια ελλήνων παρακολουθούν αμέτοχοι την παραχώρηση ολόκληρης της Ελλάδας στους Ευρωπαίους τραπεζίτες. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας λαός 68 χρόνια μετά την θυσία εκατό νεκρών διαδηλωτών, που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά και τα πιστεύω τους ;
Αν αυτή την Ελλάδα ονειρευτήκατε ε τότε χάρισμα σας κύριοι , απλά μην ξεχάσετε ποτέ πως το αίμα κυλάει… εκδίκηση ζητάει…
.
Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011
Παρασκευή 8 Απριλίου 2011
Πόλη Φάντασμα...
Μια πόλη που δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά της αργά ή γρήγορα θα είναι μια νεκρή πόλη. Μηδενικές προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης με την ανεργία στα ύψη και τις θέσεις εργασίας να αναζητούνται πλέον με το κιάλι.. Η πόλη που προσέλκυε νέες και νέους από όλη την Μακεδονία για να εργαστούν στην άλλοτε πανίσχυρη και ταχύτατα αναπτυσσόμενη κλωστοϋφαντουργία της ,πλέον έχει μετατραπεί σε μια κοινωνία στην οποία βασιλεύουν τα σούπερ μάρκετ και τα καφενεία. Η γενιά των τριαντάρηδων έχει ήδη φύγει από την πόλη αναζητώντας την τύχη της σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα ,αφού η πόλη στην οποία γεννήθηκαν δεν μπόρεσε να τους προσφέρει ούτε τα απαραίτητα.
Η γενιά των εικοσάρηδων βρίσκεται τώρα σε κομβικό σημείο. Από την μία η επαγγελματική αποκατάσταση σε μεγαλουπόλεις όπου μετά βίας ο μισθός τους θα αγγίζει τα 700€ και το οικογενειακό ‘χαρτζιλίκι’ θεωρείται απαραίτητο για την επιβίωση τους, από την άλλη η επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο τους στην Νάουσα, περιμένοντας με αγωνία την όποια επαγγελματική πρόταση. Το να βρεις δουλεία στο αντικείμενο που έχεις σπουδάσει είναι μάλλον ουτοπικό και το να ασχοληθείς με την καλλιέργεια της γης είναι πλέον ζημιογόνο.
Ο τουρισμός και ιδιαίτερα ο χειμερινός ίσως να είναι μια λύση, αλλά μάλλον είμαστε ακόμα πολύ πίσω σε αυτόν τον τομέα, μιας και οι θέσεις εργασίας είναι λιγοστές και οι υποδομές θέλουν πολλή δουλειά ακόμη … Η δημιουργία νέων επιχειρήσεων εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Αφενός η οικονομική κρίση που μαστίζει τον πλανήτη, αφετέρου η δεινή οικονομική κατάσταση της πόλης, δεν φαίνεται να ευνοούν τις προσπάθειες για τολμηρά εγχειρήματα σε αυτό τον τόπο.
Ακόμη και η προσπάθεια να ‘ζωντανέψει’ η Νάουσα με την δημιουργία τμήματος πανεπιστημίου και τον ερχομό φοιτητών στην πόλη δεν δείχνει να έχει μεγάλο αντίκτυπο, καθώς αυτοί διαπιστώνουν πως ήλθαν σε μια πόλη που κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ελάχιστες επιλογές ψυχαγωγίας και γνώσης, μικρές δυνατότητες καθημερινής απασχόλησης και πολλά dvd…
Η μαθητική νεολαία της πόλης τρέχει αλαφιασμένη από το σχολείο στο φροντιστήριο μήπως καταφέρει να βγάλει την σχολική ύλη, δίχως χρόνο για άλλες ασχολίες. Μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, αθλητισμός φαντάζουν μακρινά όνειρα για αυτούς.
Λίγο μετά το κλείσιμο των εμπορικών καταστημάτων , οι δρόμοι αδειάζουν, οι πλατείες ερημώνουν και λιγοστές καφετέριες συγκεντρώνουν μικρές παρέες ατόμων. Πόλη ‘φάντασμα’ που συνεχίζει να ζει με αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών, που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και μέλλον, που αν τα πράγματα δεν αλλάξουν ριζικά, θα μοιάζει περισσότερο με ΄ γραφικό χωριό’ στους πρόποδες του Βερμίου.
Δώστε πνοή στην πόλη, βρείτε τρόπους να επιστρέψουν σε αυτήν τα παιδιά σας και να μπορούν να ζήσουν, όχι απλά να επιζήσουν, δώστε κίνητρα και ανοίξτε νέους ορίζοντες… Η πόλη μαραζώνει μέρα με τη μέρα. Το βλέπεις στο πρόσωπο του διπλανού σου, το βλέπεις στο πρόσωπο του παιδιού σου, το ζεις καθημερινά. Μαυρίλα και καταχνιά…
Ακόμη και οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν με τις ώρες στις αλάνες της πόλης σταμάτησαν, πλέον τα βρίσκεις καρφωμένα στην οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή σε κάποιο από τα πολλά ίντερνετ καφέ της πόλης .
Στο χέρι σας είναι να επιστέψουν στη Νάουσα τα παιδιά σας. Κάντε την μια πόλη που να μην την επισκέπτονται μόνο τις αποκριές και το Πάσχα, αλλά να μπορούν να δημιουργήσουν την δική τους ζωή σε αυτήν, να κάνουν οικογένεια και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια πόλη του 21ου αιώνα…
.
Η γενιά των εικοσάρηδων βρίσκεται τώρα σε κομβικό σημείο. Από την μία η επαγγελματική αποκατάσταση σε μεγαλουπόλεις όπου μετά βίας ο μισθός τους θα αγγίζει τα 700€ και το οικογενειακό ‘χαρτζιλίκι’ θεωρείται απαραίτητο για την επιβίωση τους, από την άλλη η επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο τους στην Νάουσα, περιμένοντας με αγωνία την όποια επαγγελματική πρόταση. Το να βρεις δουλεία στο αντικείμενο που έχεις σπουδάσει είναι μάλλον ουτοπικό και το να ασχοληθείς με την καλλιέργεια της γης είναι πλέον ζημιογόνο.
Ο τουρισμός και ιδιαίτερα ο χειμερινός ίσως να είναι μια λύση, αλλά μάλλον είμαστε ακόμα πολύ πίσω σε αυτόν τον τομέα, μιας και οι θέσεις εργασίας είναι λιγοστές και οι υποδομές θέλουν πολλή δουλειά ακόμη … Η δημιουργία νέων επιχειρήσεων εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Αφενός η οικονομική κρίση που μαστίζει τον πλανήτη, αφετέρου η δεινή οικονομική κατάσταση της πόλης, δεν φαίνεται να ευνοούν τις προσπάθειες για τολμηρά εγχειρήματα σε αυτό τον τόπο.
Ακόμη και η προσπάθεια να ‘ζωντανέψει’ η Νάουσα με την δημιουργία τμήματος πανεπιστημίου και τον ερχομό φοιτητών στην πόλη δεν δείχνει να έχει μεγάλο αντίκτυπο, καθώς αυτοί διαπιστώνουν πως ήλθαν σε μια πόλη που κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ελάχιστες επιλογές ψυχαγωγίας και γνώσης, μικρές δυνατότητες καθημερινής απασχόλησης και πολλά dvd…
Η μαθητική νεολαία της πόλης τρέχει αλαφιασμένη από το σχολείο στο φροντιστήριο μήπως καταφέρει να βγάλει την σχολική ύλη, δίχως χρόνο για άλλες ασχολίες. Μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, αθλητισμός φαντάζουν μακρινά όνειρα για αυτούς.
Λίγο μετά το κλείσιμο των εμπορικών καταστημάτων , οι δρόμοι αδειάζουν, οι πλατείες ερημώνουν και λιγοστές καφετέριες συγκεντρώνουν μικρές παρέες ατόμων. Πόλη ‘φάντασμα’ που συνεχίζει να ζει με αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών, που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και μέλλον, που αν τα πράγματα δεν αλλάξουν ριζικά, θα μοιάζει περισσότερο με ΄ γραφικό χωριό’ στους πρόποδες του Βερμίου.
Δώστε πνοή στην πόλη, βρείτε τρόπους να επιστρέψουν σε αυτήν τα παιδιά σας και να μπορούν να ζήσουν, όχι απλά να επιζήσουν, δώστε κίνητρα και ανοίξτε νέους ορίζοντες… Η πόλη μαραζώνει μέρα με τη μέρα. Το βλέπεις στο πρόσωπο του διπλανού σου, το βλέπεις στο πρόσωπο του παιδιού σου, το ζεις καθημερινά. Μαυρίλα και καταχνιά…
Ακόμη και οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν με τις ώρες στις αλάνες της πόλης σταμάτησαν, πλέον τα βρίσκεις καρφωμένα στην οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή σε κάποιο από τα πολλά ίντερνετ καφέ της πόλης .
Στο χέρι σας είναι να επιστέψουν στη Νάουσα τα παιδιά σας. Κάντε την μια πόλη που να μην την επισκέπτονται μόνο τις αποκριές και το Πάσχα, αλλά να μπορούν να δημιουργήσουν την δική τους ζωή σε αυτήν, να κάνουν οικογένεια και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια πόλη του 21ου αιώνα…
.
Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011
Εικόνα στις κραυγές
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 σε πεζόδρομο των Εξαρχείων πέφτει νεκρός ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής από σφαίρα αστυνομικού. Η δολοφονία ενός παιδιού ξεσηκώνει μια ολόκληρη γενιά, την κατεβάζει στους δρόμους και της δίνει ώθηση να υψώσει το ανάστημα της. Παιδιά που θεωρούνταν ανώριμα και κακομαθημένα, ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά της χώρας. Κλείνουν τα σχολεία τους, οργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, παρεμβαίνουν και ζητούν δικαιοσύνη και σεβασμό. Βάζουν τα γυαλιά στην γενιά της μεταπολίτευσης και δείχνουν σε όλο τον κόσμο την δύναμη της φωνής τους.
Καταθέτουν την οργή και το θυμό τους σε τοίχους, γράφουν συνθήματα με μαύρη και κόκκινη μπογιά. Μέσα σε ένα βράδυ ξεθάβονται ατόφια τα συνθήματα μιας άλλης εποχής και γίνονται κομμάτι του σήμερα.
Αποτυπώνουν στους τοίχους την φωνή τους, δίνουν εικόνα στις κραυγές τους, χαράζουν με χρώμα τις σκέψεις τους. Λερώνουν τον καθοπρεπισμό της κοινωνίας και δίνουν ψυχή σε μία στοίβα από τούβλα.
Θρηνούν με τον δικό τους τρόπο τον άδικο χαμό του Αλέξη. Ήταν ένας από αυτούς, ο συμμαθητής, ο γνωστός τους, ο φίλος τους, ήταν απλά παιδί…
Τις μέρες του Δεκέμβρη η νεολαία της πόλης απέδειξε πως ξέρει να κρίνει και να αντιδρά δυναμικά, αλλά προπαντός να μην ασκεί βία στην βία. Απέδειξε πως είναι ενεργή, πως ξέρει να σέβεται και να εκτιμά το δώρο της ζωής.
Έκανε και αυτή τα συνθήματα της εικόνα και τα έγραψε στους τοίχους της πόλης, τα κατέγραψε με σπρέι σε δημόσια κτήρια και σχολεία, έτσι ώστε να μείνει ζωντανή η ανάμνηση ενός παιδιού που ήταν κομμάτι από αυτή.
Τα συνθήματα δεν υπάρχουν πλέον, κάποιοι μερίμνησαν ώστε να σβησθούν από τους τοίχους, μιας και αμαύρωναν την κατά τα άλλα αξιοπρεπή εικόνα της πόλης. Δεν είδαμε όμως τον ίδιο ζήλο για τον καθαρισμό της πόλης από συνθήματα ποδοσφαιρικών συλλόγων, αφιερώσεων και πολιτικών κομμάτων…Μήπως αυτά κάνουν λιγότερο κακό στην εικόνα της πόλης;
Ακόμη και η προσπάθεια για το σβήσιμο τους έγινε με προχειρότητα και τσαπατσουλιά. Αντί να ξαναβάψουν ολόκληρα τα τοιχία, προσπάθησαν να καλύψουν τα συνθήματα βάφοντας μόνο πάνω σε αυτά, με αποτέλεσμα την δημιουργία διχρωμίας στα τοιχία…
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν θα έπρεπε να νιώσουν ντροπή τα παιδιά που βεβήλωσαν τους τοίχους ή αυτοί που προσπάθησαν να τους βάψουν.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν την ευκαιρία σε νέες και νέους να δημιουργήσουν γκράφιτι σε αυτά τα σημεία και να δώσουν χρώμα στο μουντό κέντρο της πόλης.
Ήταν το 1964 όταν η Κωστούλα Μητροπούλου έδωσε τους στίχους ενός τραγουδιού στον Μάνο Λοïζο, ο όποιος θα έδινε με μοναδικό τρόπο ζωή σε αυτό. « Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, ήταν μια λέξη μοναχά Ελευθερία και έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…»
Την ίδια λέξη γράφουν ακόμη τα παιδιά…
.
Καταθέτουν την οργή και το θυμό τους σε τοίχους, γράφουν συνθήματα με μαύρη και κόκκινη μπογιά. Μέσα σε ένα βράδυ ξεθάβονται ατόφια τα συνθήματα μιας άλλης εποχής και γίνονται κομμάτι του σήμερα.
Αποτυπώνουν στους τοίχους την φωνή τους, δίνουν εικόνα στις κραυγές τους, χαράζουν με χρώμα τις σκέψεις τους. Λερώνουν τον καθοπρεπισμό της κοινωνίας και δίνουν ψυχή σε μία στοίβα από τούβλα.
Θρηνούν με τον δικό τους τρόπο τον άδικο χαμό του Αλέξη. Ήταν ένας από αυτούς, ο συμμαθητής, ο γνωστός τους, ο φίλος τους, ήταν απλά παιδί…
Τις μέρες του Δεκέμβρη η νεολαία της πόλης απέδειξε πως ξέρει να κρίνει και να αντιδρά δυναμικά, αλλά προπαντός να μην ασκεί βία στην βία. Απέδειξε πως είναι ενεργή, πως ξέρει να σέβεται και να εκτιμά το δώρο της ζωής.
Έκανε και αυτή τα συνθήματα της εικόνα και τα έγραψε στους τοίχους της πόλης, τα κατέγραψε με σπρέι σε δημόσια κτήρια και σχολεία, έτσι ώστε να μείνει ζωντανή η ανάμνηση ενός παιδιού που ήταν κομμάτι από αυτή.
Τα συνθήματα δεν υπάρχουν πλέον, κάποιοι μερίμνησαν ώστε να σβησθούν από τους τοίχους, μιας και αμαύρωναν την κατά τα άλλα αξιοπρεπή εικόνα της πόλης. Δεν είδαμε όμως τον ίδιο ζήλο για τον καθαρισμό της πόλης από συνθήματα ποδοσφαιρικών συλλόγων, αφιερώσεων και πολιτικών κομμάτων…Μήπως αυτά κάνουν λιγότερο κακό στην εικόνα της πόλης;
Ακόμη και η προσπάθεια για το σβήσιμο τους έγινε με προχειρότητα και τσαπατσουλιά. Αντί να ξαναβάψουν ολόκληρα τα τοιχία, προσπάθησαν να καλύψουν τα συνθήματα βάφοντας μόνο πάνω σε αυτά, με αποτέλεσμα την δημιουργία διχρωμίας στα τοιχία…
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν θα έπρεπε να νιώσουν ντροπή τα παιδιά που βεβήλωσαν τους τοίχους ή αυτοί που προσπάθησαν να τους βάψουν.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν την ευκαιρία σε νέες και νέους να δημιουργήσουν γκράφιτι σε αυτά τα σημεία και να δώσουν χρώμα στο μουντό κέντρο της πόλης.
Ήταν το 1964 όταν η Κωστούλα Μητροπούλου έδωσε τους στίχους ενός τραγουδιού στον Μάνο Λοïζο, ο όποιος θα έδινε με μοναδικό τρόπο ζωή σε αυτό. « Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, ήταν μια λέξη μοναχά Ελευθερία και έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…»
Την ίδια λέξη γράφουν ακόμη τα παιδιά…
.
Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)