Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 σε πεζόδρομο των Εξαρχείων πέφτει νεκρός ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής από σφαίρα αστυνομικού. Η δολοφονία ενός παιδιού ξεσηκώνει μια ολόκληρη γενιά, την κατεβάζει στους δρόμους και της δίνει ώθηση να υψώσει το ανάστημα της. Παιδιά που θεωρούνταν ανώριμα και κακομαθημένα, ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά της χώρας. Κλείνουν τα σχολεία τους, οργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, παρεμβαίνουν και ζητούν δικαιοσύνη και σεβασμό. Βάζουν τα γυαλιά στην γενιά της μεταπολίτευσης και δείχνουν σε όλο τον κόσμο την δύναμη της φωνής τους.
Καταθέτουν την οργή και το θυμό τους σε τοίχους, γράφουν συνθήματα με μαύρη και κόκκινη μπογιά. Μέσα σε ένα βράδυ ξεθάβονται ατόφια τα συνθήματα μιας άλλης εποχής και γίνονται κομμάτι του σήμερα.
Αποτυπώνουν στους τοίχους την φωνή τους, δίνουν εικόνα στις κραυγές τους, χαράζουν με χρώμα τις σκέψεις τους. Λερώνουν τον καθοπρεπισμό της κοινωνίας και δίνουν ψυχή σε μία στοίβα από τούβλα.
Θρηνούν με τον δικό τους τρόπο τον άδικο χαμό του Αλέξη. Ήταν ένας από αυτούς, ο συμμαθητής, ο γνωστός τους, ο φίλος τους, ήταν απλά παιδί…
Τις μέρες του Δεκέμβρη η νεολαία της πόλης απέδειξε πως ξέρει να κρίνει και να αντιδρά δυναμικά, αλλά προπαντός να μην ασκεί βία στην βία. Απέδειξε πως είναι ενεργή, πως ξέρει να σέβεται και να εκτιμά το δώρο της ζωής.
Έκανε και αυτή τα συνθήματα της εικόνα και τα έγραψε στους τοίχους της πόλης, τα κατέγραψε με σπρέι σε δημόσια κτήρια και σχολεία, έτσι ώστε να μείνει ζωντανή η ανάμνηση ενός παιδιού που ήταν κομμάτι από αυτή.
Τα συνθήματα δεν υπάρχουν πλέον, κάποιοι μερίμνησαν ώστε να σβησθούν από τους τοίχους, μιας και αμαύρωναν την κατά τα άλλα αξιοπρεπή εικόνα της πόλης. Δεν είδαμε όμως τον ίδιο ζήλο για τον καθαρισμό της πόλης από συνθήματα ποδοσφαιρικών συλλόγων, αφιερώσεων και πολιτικών κομμάτων…Μήπως αυτά κάνουν λιγότερο κακό στην εικόνα της πόλης;
Ακόμη και η προσπάθεια για το σβήσιμο τους έγινε με προχειρότητα και τσαπατσουλιά. Αντί να ξαναβάψουν ολόκληρα τα τοιχία, προσπάθησαν να καλύψουν τα συνθήματα βάφοντας μόνο πάνω σε αυτά, με αποτέλεσμα την δημιουργία διχρωμίας στα τοιχία…
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν θα έπρεπε να νιώσουν ντροπή τα παιδιά που βεβήλωσαν τους τοίχους ή αυτοί που προσπάθησαν να τους βάψουν.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν την ευκαιρία σε νέες και νέους να δημιουργήσουν γκράφιτι σε αυτά τα σημεία και να δώσουν χρώμα στο μουντό κέντρο της πόλης.
Ήταν το 1964 όταν η Κωστούλα Μητροπούλου έδωσε τους στίχους ενός τραγουδιού στον Μάνο Λοïζο, ο όποιος θα έδινε με μοναδικό τρόπο ζωή σε αυτό. « Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, ήταν μια λέξη μοναχά Ελευθερία και έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…»
Την ίδια λέξη γράφουν ακόμη τα παιδιά…
.
Καταθέτουν την οργή και το θυμό τους σε τοίχους, γράφουν συνθήματα με μαύρη και κόκκινη μπογιά. Μέσα σε ένα βράδυ ξεθάβονται ατόφια τα συνθήματα μιας άλλης εποχής και γίνονται κομμάτι του σήμερα.
Αποτυπώνουν στους τοίχους την φωνή τους, δίνουν εικόνα στις κραυγές τους, χαράζουν με χρώμα τις σκέψεις τους. Λερώνουν τον καθοπρεπισμό της κοινωνίας και δίνουν ψυχή σε μία στοίβα από τούβλα.
Θρηνούν με τον δικό τους τρόπο τον άδικο χαμό του Αλέξη. Ήταν ένας από αυτούς, ο συμμαθητής, ο γνωστός τους, ο φίλος τους, ήταν απλά παιδί…
Τις μέρες του Δεκέμβρη η νεολαία της πόλης απέδειξε πως ξέρει να κρίνει και να αντιδρά δυναμικά, αλλά προπαντός να μην ασκεί βία στην βία. Απέδειξε πως είναι ενεργή, πως ξέρει να σέβεται και να εκτιμά το δώρο της ζωής.
Έκανε και αυτή τα συνθήματα της εικόνα και τα έγραψε στους τοίχους της πόλης, τα κατέγραψε με σπρέι σε δημόσια κτήρια και σχολεία, έτσι ώστε να μείνει ζωντανή η ανάμνηση ενός παιδιού που ήταν κομμάτι από αυτή.
Τα συνθήματα δεν υπάρχουν πλέον, κάποιοι μερίμνησαν ώστε να σβησθούν από τους τοίχους, μιας και αμαύρωναν την κατά τα άλλα αξιοπρεπή εικόνα της πόλης. Δεν είδαμε όμως τον ίδιο ζήλο για τον καθαρισμό της πόλης από συνθήματα ποδοσφαιρικών συλλόγων, αφιερώσεων και πολιτικών κομμάτων…Μήπως αυτά κάνουν λιγότερο κακό στην εικόνα της πόλης;
Ακόμη και η προσπάθεια για το σβήσιμο τους έγινε με προχειρότητα και τσαπατσουλιά. Αντί να ξαναβάψουν ολόκληρα τα τοιχία, προσπάθησαν να καλύψουν τα συνθήματα βάφοντας μόνο πάνω σε αυτά, με αποτέλεσμα την δημιουργία διχρωμίας στα τοιχία…
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν θα έπρεπε να νιώσουν ντροπή τα παιδιά που βεβήλωσαν τους τοίχους ή αυτοί που προσπάθησαν να τους βάψουν.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν την ευκαιρία σε νέες και νέους να δημιουργήσουν γκράφιτι σε αυτά τα σημεία και να δώσουν χρώμα στο μουντό κέντρο της πόλης.
Ήταν το 1964 όταν η Κωστούλα Μητροπούλου έδωσε τους στίχους ενός τραγουδιού στον Μάνο Λοïζο, ο όποιος θα έδινε με μοναδικό τρόπο ζωή σε αυτό. « Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, ήταν μια λέξη μοναχά Ελευθερία και έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…»
Την ίδια λέξη γράφουν ακόμη τα παιδιά…
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου